Ποιος είναι τελικά ο ρόλος των πολιτικών “ντιμπέιτ’’;

Ενόψει των Ευρωεκλογών που πρόκειται να διεξαχθούν σε μία εβδομάδα ήταν αναμενόμενο μαζί με τις πολιτικές κόντρες των ημερών να ξεκινήσει και η συζήτηση σχετικά με το δεδομένο πλέον “ντιμπέιτ των πολιτικών αρχηγών”. Μια καθαρά αμερικάνικη συνήθεια που έχει πλέον καθιερωθεί σε πολλές ευρωπαικές χώρες και την παρακολουθήσαμε για άλλη μια φορά το βράδυ της Πέμπτης και στην χώρα μας με κάποιες όμως “ελληνικές πινελιές”.
Η χρησιμότητα ενός τέτοιου στημένου εγχειρήματος, στο οποίο οι πολιτικοί αρχηγοί λειτουργούν ως παπαγάλοι κειμένων των οποίων άλλοι είναι συγγραφείς, δέχεται αμφισβήτηση από μεγάλη μερίδα πολιτών. Αλλά και οι δημοσιογράφοι, που ως επί το πλείστον αποτελούν τηλεοπτικούς αστέρες για προφανείς λόγους και που τυγχάνει πλην της αναμφισβήτητης αναγνωρισημότητας τους να μην φημίζονται για τις ξεκάθαρες πολιτικές τους θέσεις και τις ρίξεις τους με την εκάστοτε εξουσία, υποβάλλοντας προβλέψιμες ερωτήσεις υποτιμούν τον πραγματικό σκοπό ενός ντιμπέιτ.
Και μιλώντας για τον σκοπό ενός προεκλογικού ντιμπέιτ, σίγουρα αυτός δεν είναι η παρουσίαση μίας εξιδανικευμένης εικόνας των υποψηφίων όπως συνηθίζεται ή η δημιουργία εντυπώσεων μέσα από δήθεν ‘’ ηχηρές’’, και καλά προετοιμασμένες απαντήσεις που δεν έχει όμως καμία σημασία αν είναι άσχετες με τις ερωτήσεις ή αν αποφεύγουν επιδέξια να θίξουν επίμαχα ζητήματα. Άλλωστε γι’ αυτό το λόγο οι κανόνες αποκλείουν την μεταξύ των υποψηφίων συνομιλία. Κανένας αρχηγός δεν έχει δικαίωμα να σχολιάσει απάντηση του άλλου και κανένας δημοσιογράφος δεν έχει δικαίωμα να επανέλθει αν ο ερωτώμενος δεν του απαντήσει. Έτσι μένουν όλοι ευχαριστημένοι. Το αποτέλεσμα κουραστικοί διαδοχικοί και όχι παράλληλοι μονόλογοι για να μην υπάρχει αντιπαράθεση επιχειρημάτων και ιδεών. Έτσι, οι πολιτικοί αρχηγοί δεν κατορθώνουν να αφήσουν ένα σαφές αποτύπωμα της συνολικής τοποθέτησης του κόμματος που αντιπροσωπεύουν, παρά μόνο διάσπαρτες δηλώσεις.
Η λέξη ‘’debate’’ θα πει αντιπαράθεση θέσεων. Σκοπός του ντιμπέιτ είναι η σωστή ενημέρωση του πολίτη, είναι ο δημόσιος διάλογος που θα βοηθήσει τον πολίτη να σχηματίσει μια σφαιρική άποψη για τον πολιτικό λόγο του κάθε υποψήφιου και ίσως τελικώς να τον κινητοποιήσει ώστε να δηλώσει με την ψήφο του την προτίμησή του. Για τον σκοπό αυτό ούτε λόγος. Φαίνεται ότι στην Ελλάδα οι γενικολογίες των συμμετεχόντων πολιτικών αρχηγών και η απαγόρευση ουσιαστικού διαλόγου μετάξύ τους εξυπηρετούν καλύτερα τα συμφέροντα των κομμάτων και των καναλάρχων.
Τελικά, αυτό που συμπεραίνουμε είναι ότι τα ντιμπέιτ έχουν χάσει τον πραγματικό ρόλο τους και ότι πλέον αποτελούν τηλεοπτικά events ενδιαφέροντα μεν λόγω της συνάντησης των πολιτικών αρχηγών, αρκετά επιτηδευμένων ωστόσο λόγω του τρόπου διεξαγωγής τους που υπηρετούν τους όρους της τηλεόρασης και της τηλεθέασης. Το συγκεκριμένο μοντέλο τηλεοπτικής αναμέτρησης έχει πλέον εξαντλήσει κάθε όριο και έχει ανάγκη άμεσης αλλαγής.

ΑΡΚΑΣ

Δεν νομίζω να χρειάζονται πολλά λόγια για να περιγράψει κανείς τον Αρκά, άλλωστε είναι γνωστός σε όλους μέσα από τα έργα του και λέω μέσα από τα έργα του καθώς λίγα πράγματα γνωρίζουμε για τον αληθινό Αρκά. Ο ίδιος έχει επιλέξει να κρύβεται πίσω από την αφάνεια του ψευδώνυμου «Αρκάς» - ψευδώνυμο που αποκαλύπτει ότι κατάγεται από την Αρκαδία – και εδώ σταματά κάθε περαιτέρω πληροφορία.
Έχουν ήδη περάσει είκοσι και κάτι χρόνια από τη δημοσίευση της πρώτης σειράς κόμικς του – από τον θρυλικό και ανασφαλή «Κόκκορα» μέχρι και το απόλυτο «Η ζωή μετά» – και η ταυτότητά του είναι ακόμη ένα μυστήριο. Ωστόσο το μοναδικό χιούμορ του με την αιρετική, σαρκαστική ικανότητά του έχουν επεκτείνει την σταδιοδρομία του στην διάρκεια όλων αυτών των ετών. Τα πονηρά, έξυπνα και πάνω από όλα ξεκαρδιστικά διηγήματα που μας παρουσιάζει είναι βγαλμένα από την καθημερινή ζωή. Ίσως το αστείρευτο ενδιαφέρον μας για αυτά να οφείλεται στο γεγονός ότι ταυτιζόμαστε με κάθε μία από αυτές τις ιστορίες. Ίσως σε κάθε έναν από τους ήρωες του Αρκά να αναγνωρίζουμε κάτι δικό μας, κάτι που θέλουμε να ξεχάσουμε, που φοβόμαστε να μαρτυρήσουμε ή και που ντρεπόμαστε να δηλώσουμε. Και αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας του. Το ότι σατιρίζει και καυτηριάζει την πραγματικότητα με έναν τρόπο αφανή και ήρεμο αλλά συνάμα έντονο και δηκτικό. Σήμερα, αφότου έχει κατορθώσει να δημιουργεί συνεχώς νέες θεματικές σειρές ανεπηρέαστος από την αίγλη της δημοσιότητας, είναι ικανός να εκφράζει την διάθεση της ανήσυχης νεολαίας τόσο έντονα όσο και των πρώτων φανατικών θαυμαστών του μία ή δύο δεκαετίες πριν.
Ας αφήσουμε όμως κάποιες από τις κλασσικές ατάκες του Αρκά “να μιλήσουν”:

- Προσπαθώ να βγω από το ψυχολογίκο αδιέξοδο, αλλά δε μπορώ να θυμηθώ από που μπήκα.

- Διασκέδαση είναι η τέχνη να κουράζεσαι τις ώρες ανάπαυσης.

- H πείρα είναι μια χτένα που την αποκτάς όταν είσαι πια φαλακρός!

- Δημοκρατία είναι 4 λύκοι και 1 πρόβατο να ψηφίζουν για φαγήτο.

- Αυτοί που κάνουν πως ξέρουν τα πάντα εκνευρίζουν εμάς που τα ξέρουμε.

- Το καλύτερο φάρμακο για το βήχα είναι η φασολάδα. Μετά θα φοβάσαι να βήξεις.

- Η τεχνητή νοημοσύνη δεν μπορεί να κερδίσει τη φυσική ηλιθιότητα.

- Η ζωή χωρίζεται σε τρεις φάσεις: επανάσταση, περισυλλογή, τηλεόραση. Ξεκινάς να αλλάξεις τον κόσμο και καταλήγεις να αλλάζεις κανάλια.

- Τη γυναίκα μου πάνω απ' όλα. Όλες τις άλλες απο κάτω.
- Μεγαλοφυϊα είναι κάποιος που σε μια παραλία γυμνιστών μπορεί να θυμάται φάτσες.

- Ακόμα και μια κοινωνία ηλίθιων είναι ταξική. Έτσι ένας ηλίθιος πλούσιος είναι απλά πλούσιος ενώ ένας ηλίθιος φτωχός είναι απλά ηλίθιος.

- Η τύχη χτυπάει την πόρτα σου μόνο μια φορά, αλλά η ατυχία έχει πολύ μεγαλύτερη υπομονή.

- Έχω διαβάσει τόσα πολλά γύρω από το κάπνισμα και το ποτό που αποφάσισα να κόψω το διάβασμα.

- Η φιλοδοξία είναι το τελευταίο καταφύγιο της αποτυχίας.

- Κάντε οικονομία στο νερό: πλυθείτε μαζί με μια φίλη!!

6 Μαίου 2029.

Όταν ήμουν μικρή και με ρωτούσαν τι θα ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω απαντούσα ασυνάρτητα χωρίς να ξέρω καν τι σημαίνει αυτό « Βάρος στην κοινωνία » ίσως επειδή κάπου το είχα ακούσει, ίσως επειδή όταν έβλεπα τους γύρω μου να γελούν ακούγοντας κάτι τέτοιο από ένα μικρό παιδί ενθουσιαζόμουν.
Η αλήθεια είναι ότι την απόφαση να ακολουθήσω το επάγγελμα της δημοσιογραφίας την έλαβα στην ηλικία των 15 περίπου χρόνων όταν και επέλεγα κατεύθυνση στο λύκειο. Πάντοτε όμως μέσα μου είχα το μικρόβιο να ψάχνω και να ανακαλύπτω πράγματα, να έχω άποψη και να εκφράζω την γνώμη μου. Από την άλλη πάλι, δίσταζα σκεπτόμενη τα όσα άκουγα για το επάγγελμα περί χαμηλής ή και ανύπαρκτης μισθοδωσίας, περιορισμένης δυνατότητας απορρόφησης στο χώρο, πιθανότητας αμφισβήτησης της δουλείας σου και άστατου ωραρίου εργασίας.
Παρόλα αυτά ολοκλήρωσα τις σπουδες μου στον τομέα της δημοσιογραφίας,έκανα και τα απαραίτητα μεταπτυχιακά και πορεύτηκα ακολουθώντας το ενστικτό μου και την θεωρία μου να ζω για να κάνω αυτό που αγαπώ.
Δεν ήταν εύκολο εγχείρημα. Θυμάμαι χτυπούσα πόρτες χωρίς όμως ανταπόκριση ή αν υπήρχε ανταπόκριση ήταν για χαμηλές θέσεις εργασίας ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που οι υποσχέσεις για δημοσίευση των κειμένων μου έμεναν να αιωρούνται. Σήμερα όμως, μετά από είκοσι χρόνια αφοσιωμένης και πεισματικής δουλειάς βρίσκομαι στο γραφείο μου να παρέχω τις γνώσεις μου σε μία από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της Ελλάδας. Σήμερα έχω κατορθώσει να αποτυπώνω στο χαρτί τα γεγονότα και τις στιγμές της. Ποιος να το φανταζόταν ότι αυτό που έδινα ως απάντηση στο ερώτημα για το μελλοντικό μου επάγγελμα θα λειτουργούσε σαν οιωνός αφού γίνομαι « βάρος στην κοινωνία » (χαριτολογώντας πάντα) κατά κάποιο τρόπο, όταν μεσολαβώ ανάμεσα στο γεγονός και τον πολίτη, όταν βρίσκομαι εκεί που οι άλλοι , «οι κακοί» δεν θα ήθελαν να βρίσκομαι για να καλύψω τα γεγονότα και να αποκαλύψω την αλήθεια . Η δημοσιογραφία είναι ένα λειτούργημα ,είναι ένα επάγγελμα γοητευτικό και ταυτοχρόνως άσχημο γιατί ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το αύριο.Αν όμως το αγαπάς και δουλεύεις με μεράκι τότε μπορείς να είσαι σίγουρος ότι θα στο ανταποδώσει. Είμαι πλέον σε θέση να γράφω για αυτά που θέλω εκφράζοντας την άποψή μου, η οποία αναγνωρίζεται κάτι που στις πρώτες μου απόπειρες ως ασκούμενη δημοσιογράφος ήταν αδιανόητο. Είμαι σε θέση να αντιμετωπίζω την ειδησεογραφία με περισσότερη σύνεση και ωριμότητα. Είμαι σε θέση να κτίζω, μέρα με την μέρα , μια αφήγηση που δεν κρύβει ούτε την άποψή μου για τον κόσμο αλλά ούτε και την πραγματικότητα αυτή καθ’ αυτή ,γιατί αυτό είναι δημοσιογραφία . Είμαι σε θέση να ευχαριστώ το Θεό που κατόρθωσα να κάνω το «χόμπυ» μου επάγγελμα .